Thuis in leiderschap: Een geloofsreis voor ondernemers

Een dag met een sterretje...

We vervolgen in regenachtig Oosterbeek, zoals we een paar weken geleden zijn gestart met een eerste kennismaking: Warm, ontvankelijk, vol interesse in elkaar, bewogen en energiek. Haar wilde haren krullen rondom haar fijne gezicht, terwijl haar grote ogen me lachend aankijken. Er volgt spontaan een warme omhelzing, en daarmee verdwijnt direct de spanning.  Ik schud mijn hoofd, want dat is niet nodig, maar toch. Ik was onder de indruk van haar input, geïmponeerd, want Wilma Hiller vertegenwoordigt immers de EO. Een sterk landelijk netwerk dat het christelijk geloof representeert. Enerzijds is dat volledig vertrouwd, maar toch bracht het me enigsinds uit mijn comforzone. Want....

"Ben ik wel waardig genoeg?"

Ik had beter moeten weten. 

Want, had ik niet de avond ervoor, vol bravour, tegen mijn man gezegd over Charlie Kirk, die zich steeds zo kundig, bewogen, mondig en communicatief vaardig uitspreekt, als een groep jongeren zich negatief tegen hem keert, dat ik dit ook heel graag zou willen? Kennis en affectie delen als mensen dit niet kennen, en zelfs tégen het geloof ageren? Of zich negatief uitlaten over religie, vanuit onbekendheid?

Terwijl we op deze knusse restaurantlocatie, schuilend voor de regen, onze koffie roeren en drinken, en spreken over wat ons bindt, dringt het opnieuw tot me door: vertrouwen in geloof is geen prestatie, maar een uitnodiging om te ontvangen. Niet iets dat je moet verdienen, maar datgene dat je kunt omarmen en mag accepteren. Ik buig me naar voren en vraag Wilma of ze Henri Nouwen kent, die na zijn confrontatie met Rembrandt’s Return of the Prodigal Son, met passie vertelde dat God ons niet zoekt om onze prestaties; Hij zoekt ons om ons liefde te geven, en ons thuis te brengen.

“The question is not how to find God, but how to let yourself be found by Him.” 

De verloren zoon

Ze reageert enthousiast, en betrokken delen we deze gedeelde en bewogen herinnering aan deze bijzondere man, die zijn geloof zo geweldig over kon brengen. Mijn gedachten glijden meteen naar het prachtige schilderij, want dat maakt me altijd weer emotioneel. Ik buig mijn hoofd, het beeld geeft het brekende moment van de verloren zoon weer, die verbitterd knielt, met gebogen hoofd. Ik zie het gezicht van mijn broer, die na een jarenlange heftige verslaving stierf, en zo graag thuis had willen komen bij een verwelkomende vader. We kijken elkaar aan, zien elkaars emoties, en ervaren de gedeelde verbondenheid in ons geloof. "Het boek Thuiskomen van Henri was voor mij echt een geweldige eye-opener, ik wilde het aan iedereen uitdelen, omdat het me zoveel leerde!" Wilma knikt instemmend: "Absoluut, dit verhaal biedt ons zoveel. Omdat we onszelf allemaal herkennen in de verloren zoon, in de broer ernaast, maar ook in de vader, die zich ontfermt en vergeeft".

Het goede nieuws

Het delen van deze herinneringen, ook al hebben we ze niet samen ervaren, brengt veel voelbare herkenning. Al snel lopen onze verhalen weer in elkaar over, en schaterlachen we. Haar krullen bewegen mee met haar lach, en ik vertel in alle openheid over de beginjaren van mijn geloof, waarin ik alleen nog opwekkingsmuziek draaide, en men men vroeg of ik ook nog naar iets anders luisterde dan naar Oslo Gospel Choir. We giechelen en knikken instemmend. Herkenning. Ze lacht als ik vertel: "Ik wilde echt in elke openbare ruimte vol enthousiasme opstaan, om vol passie aan alle mensen het goede nieuws van het geloof te vertellen!"

Dan schieten mijn gedachten me terug, want terwijl we spreken over de gelijkenissen uit de parabel van de verloren zoon, denk ik ook even terug aan de vader, die ik in mijn leven zo enorm gemist heb. Uiteindelijk vond ik Hem, omdat Hij me thuis bracht. Deze levensveranderende beweging laat me deze middag opnieuw beseffen, die tergende spanning tussen verlangen en ontvangst, die vangt wat leiderschap vanuit geloof kan zijn: Je worsteling erkennen, en dan thuiskomen in onvoorwaardelijkheid. Omdat je bij Hem altijd thuis mag komen. Er is oprecht op je gewacht. Je bent geliefd. Ik kijk haar aan en deel wat ik dan ervaar:"Je bent zijn perfecte kind". Instemmend: "Niets wat je kan doen, kan Hem minder van jou laten houden." Ik knik, ik voel me zwaar van emotie, want ik weet, wat er dan met je gebeurt, is onvoorstelbaar. En dat wil je met iedereen delen, zoals je altijd doet met heel goed nieuws.

Je bent waardig

Terwijl we onze geschiedenis delen, in onze salades prikken, en elkaar ondertussen verheugd aankijken, is er de voelbare overtuiging over de kernwaarden die gevoed worden. Ik buig mijn hoofd, en lach naar Wilma, terwijl we vol enthousiasme verder spreken over onze geloofsreis. De mooie ontmoetingen, en de aarzelingen om steeds het juiste te willen doen en te zeggen, omdat het goede willen doen, ook zoveel twijfel kan brengen. Ze knikt begripvol: "Vraag Jezus dan aan tafel erbij!" Mijn ogen knipperen verwonderd, en ik kijk haar verbaasd aan, terwijl ik voel dat mijn hart sneller klopt. Wow, dat komt binnen. "Hij kan je helpen met de juiste woorden." Ik knik en denk aan de intensieve duurzaamheidsgesprekken, waarin Jan Terlauw als voorvechter een stoel voor de toekomst aan wilde schuiven. Maar dit, Jezus letterlijk erbij aan tafel nodigen, om je twijfel weg te nemen en je te helpen datgene te delen, waar groei en verbinding door ontstaan?

Ik kijk haar aan, zie haar ogen schitteren, en lach:" Wat een geweldig idee! Dank daarvoor! Ik had absoluut beter moeten weten, want ik weet, je identiteit is niet afhankelijk van prestaties. Juist dat is de basis van ons geloof. Welkom zijn, geliefd, en verbonden. En juist vanuit die onvoorwaardelijke basis kun je met kracht en positiviteit ondernemen, leiden en verbinden".

Ze knikt instemmend, en we citeren nogmaals Henri Nauwen terwijl we genieten van een gedeelde portie poffertjes, met roomboter en veel poedersuiker: “God is looking into the distance for me… longing to bring me home.”

Wat een bijzondere en bewogen middag. 

Terwijl ik later richting huis rijdt, besef ik, liefde is geen beloning, zoals mij als kind geleerd is, maar realiteit, en mijn werkelijkheid geworden. Thuiskomen is daarbij mijn diepste bestemming geworden, en leiderschap is de gave om door mijn werk en visie ook anderen mee te mogen nemen op die geweldige reis in verbondenheid. Niet zonder reden zeggen wij altijd tegen nieuwe leden die zich aansluiten bij Sociëteit Vastgoed, "Welkom thuis!" Dat willen wij geven, omdat het zoveel waarde biedt. Er is op je gewacht, en je hebt gevonden wat je zocht. Veilig, bemoedigend, sturend, leidend en met impact. Verbonden.

Terwijl ik de weg op stuur naar mijn huis, overvalt het me dat het geweldig is dat ik de avond ervoor uitgesproken heb meer van mijn dankbaarheid te willen delen, en dat dit me deze middag al ten deel valt. 

Een eer en voorrecht dit straks in colums te mogen gaan delen, voor de EO, waar ik zoveel respect en waardering voor heb. Waar ik zoveel mooie herinneringen door heb ontvangen. Door de impactvolle programma's, en door de gedeelde hoop. De geweldige, energieke EO jongerendagen die ik bezocht, samen met de kinderen, toen ze nog allemaal thuis woonden.  

Wat ben ik dankbaar. Vooral omdat ik weet dat ik vanaf nu af aan, Jezus aan de tafel ga uitnodigen en hij me zal helpen de juiste woorden te delen, om het gewenste verschil mee te voeden.

Claudia L. van Haeften